Casablanca #3 - Dzień Świra

- Polaki?! Ja mam dobra koza! Moja koza zdrowa! Chcieć kupić? Ja mam dobra koza! Bardzo dobra koza! - gdy usłyszeliśmy te okrzyki ze szczerym zdziwieniem odwróciliśmy się i z niedowierzaniem gapiliśmy się przez chwilę na niskiego, starszawego mężczyznę w niewielkiej białej czapce na głowie. Kolor jego skóry nie wskazywał ani trochę na europejskie pochodzenie. Gdy tacy zmieszani wybałuszaliśmy gały w jego kierunku ten już uznał, że ma nas w garści i kontynuował:

 - Dobra koza, dobry gatunek koza! Ja mam czarna koza i biała koza!  

Gdy tylko się otrząsnęliśmy staraliśmy się grzecznie odmówić zakupów w jego sklepie i wypytać skąd zna polski. Jakby nie patrzeć nawijał całkiem nieźle, a jego zasób słów nie ograniczał się do kilku podstawowych zwrotów. O dziwo nie wspomniał nic o swoim pochodzeniu z naszej ojczyzny. Nie mówił też ani słowa o tym, że jego przyjaciele są Polakami. W wymijający sposób wytłumaczył gdzie nauczył się naszej mowy i na zmianę starał się nam wcisnąć płaszcze, dywany i inne rzeczy, które były efektem wcześniejszego zamordowania zwierząt i wypytywał o szczegóły naszego przyjazdu do Maroko. Na jego starania związane z handlem uparcie odpowiadaliśmy całkowitym brakiem pieniędzy. O naszej podróży opowiedzieliśmy w wielkim skrócie i dodaliśmy, że naszym kolejnym punktem będzie Marrakesz. Dziadek zareagował bardzo entuzjastycznie:

 - Nie mają pieniędzy? Kupuj nie dzisiaj, kupuj jutro! Moja koza dobra! Skóra dobra! Chcieć skóra w kolor Marrakesz? (wskazuje czarną) To nie to! (pokazuje białą) Ta też nie jest kolor Marrakesz! (wskazuje brązową) Ta! Ta jest jak Marrakesz! Marrakesz kolor brązowa! Nie czarna, nie biała! Marrakesz brązowa! 

Ta rozmowa trwa jeszcze chwilę, a potem żegnamy się z handlarzem. Obiecujemy na jego prośbę jutro  go odwiedzić, ale on odbiera to jak chęć zrobienia u niego zakupów. Nie tłumacząc już nic idziemy dalej. Hoteli jak w każdej medinie na pęczki, ale ani jeden nie odpowiada nam cenowo, a nawet jeśli - okazuje się być pełny. Siłą rzeczy w końcu dopada nas przewodnik, który za wszelką cenę chce nam pomóc. Z naciskiem na cenę. Gość miał na twarzy zamiast zdrowego odcienia skóry kilka barw rozpoczynających się od purpury, przechodzących przez fiolet, a zatrzymujących się na sinym dosłownie kolorze. Na rękach też miał niepokojące sino-białe plamy. Jego uszy - ja nie żartuję - sprawiały wrażenie takich, które lada moment odpadną do reszty, bo już były w dziwny sposób ukruszone. To, że oprócz tego miał podarte ubranie i nieświeżo pachniał to najmniejszy problem. Facet wyglądał na poważnie chorego. Zmiany skórne na jego ciele nie spowodowały naszego obrzydzenia nim, nie gardzimy ludźmi - jednak mocno nas zaniepokoiły. Po prostu - nie chcieliśmy się niczym zarazić. Z tego też powodu naprawdę bardzo unikaliśmy kontaktu fizycznego z nim, co do łatwych zadań nie należało. Co rusz chwytał któreś z nas za ręce, ramiona... Po prostu katastrofa. Na końcu jeszcze próbował nas naciągnąć i zbluzgał nas gdy odmówiliśmy kupienia papierosów. 

Dalej będąc bez dachu nad głową i bez celu krążąc ulicami mediny dopada nas kolejny dziwny człowiek. Chude to to i wysokie. Z burzą niesfornych włosów i mocno zepsutymi zębami. Dobiega do Adasia i bez słów wyjaśnienia chwyta go za ramiona. Patrzy prosto w oczy i  wydaje okrzyk:

- Dziaaa! - wskazuje po tym palcem to na siebie tona Adasia. Ten jednak znieruchomiał i wpatrywał się w wariata przerażonymi oczami. Wariat jednak nie dawał za wygraną i po chwili powtórzył swoją kwestię:

- Dziaaaa! - sytuacja się powtarza i brak reakcji również.

- Dziaaa! - tym razem Adaś daje za wygraną i ze skrzywionym wyrazem twarzy wydaje ten sam okrzyk:

- Dziaaaa! (?!) - na to wariat wydaję po raz ostatni swoje - Dziaaa, wybucha przerażającym śmiechem i śmiejąc się do łez odchodzi co jakiś czas powtarzając swoją kwestie... a my zostajemy...bardzo...bardzo...bardzo... zdziwieni...

W końcu rezygnujemy z szukania noclegu w samej medinie i na szczęście udaje nam się znaleźć niedrogi hotel poza nią. Ale o kilku jeszcze zdziwaczałych historiach z Casablanki i o tym dlaczego pewien sprzedawca stwierdził, że ludzie z Casablanki mają świra... Niebawem ;)