Where are you going?

Mając sprawę noclegu z głowy, ze szczękami wiszącymi niewiele nad ziemią poszliśmy do pokoju. Ani ja ani Adaś nie spodziewaliśmy się, że choćby raz podczas tej podróży będziemy spać w klimatyzowanym pomieszczeniu. A tu proszę. Klimatyzacja jest i na dodatek działa! W pokoju stało jedno ogromne łoże małżeńskie i jedno pojedyncze. To jest normą w marokańskich hotelach - możesz dziesięć razy powtarzać, że chcesz pokój z jednym łóżkiem, a i tak na 90% dostaniesz zestaw wielkie plus małe wyrko. Jakby wygód było mało w pomieszczeniu jest też telewizor. Stary, mój dziadek miał identyczny, ale mimo wieku nadal na chodzie. Nie korzystamy z niego - raz, że nie znamy arabskiego, ani francuskiego, a dwa, że mamy w planach spacer po mieście bez ciężkich plecaków.

Ledwie wystawiamy głowy z hotelu i przez chwile zastanawiamy się, w którym kierunku iść, a już stoi koło

nas - jak go nazwaliśmy - "Pomagier". Nie mam pojęcia czy takie słowo w ogóle występuje w języku polskim, ale my nazywając tak jakąś osobę mieliśmy na myśli kogoś kto niósł nam całkowicie zbędną pomoc i często swoim natręctwem wyprowadzał nas z równowagi. Tym razem rolę "pomagiera" odegrał tłusty mężczyzna średniego wzrostu. Jadł coś więc z gębą pełną żarcia zapytał nas dokąd idziemy. Zgodnie z prawdą odpowiedzieliśmy, że jeszcze nie wiemy. Ale on wiedział doskonale. Pokierował nas abyśmy poszli do portu gdzie można kupić przepyszne sardynki. Tak się o tych rybach rozgadał, że aż sama zrobiłam się potwornie głodna. A potem powiedział żebyśmy przyszli do lokalu na rogu (wskazał go palcem) na herbatę. 

Bez większego sprzeciwu poszliśmy w kierunku portu. A tu znów ktoś nas wita. Mężczyzna w galabijii (luźna szata noszona przez arabskich mężczyzn, zazwyczaj biała - odbija promienie słoneczne.) już z daleka nazywa nas swoimi przyjaciółmi i pyta czy udało nam się znaleźć hotel. Szczerze zmieszami odpowiadamy, że tak, ale pytamy też skąd on w ogóle wie, że go szukaliśmy - przecież widzimy go po raz pierwszy w życiu. W odpowiedzi słyszymy, że tu wszyscy wszystko wiedzą. A on zwrócił uwagę na nas już wcześniej. Głupio się uśmiechamy bo naprawdę nie wiemy co odpowiedzieć. To trochę dziwne, że uwaga wszystkich skupia się na Tobie, prawda? Po krótkiej chwili gość pyta lekko przyciszonym głosem czy chcemy kupić haszysz. Wychwała go nade wszystko. Chwali przedmiot swojej sprzedarzy tak jakby lepszy nie istaniał. Odmawiamy, ale on nas nawet nie słucha, zamiast tego podaje cenę. Kolejna odmowa również nic nie daje. Dopiero gdy mówimy, że mam poważne problemy z sercem, a Adaś z płucami i mimo, że bardzo byśmy chcieli to zwycajnie nie możemy gość odpuszcza i chyba nawet okazuje troszkę zrozumienia. Oczywiście żadno z nas na nic nie choruje, po prostu chcieliśmy spławić handlarza. Nie przyjechaliśmy do Maroko żeby palić haszysz. Ale tego i miejscowi nie mogli pojąć, ani nawet Europejczycy czasami.

Dochodzimy wreszcie do portu. Przyszliśy tutaj coś zjeść, ale smród ryb zamiast zwiększyć apetyt wywołuje

odruch wymiotny. Ryby z polowów są przykryte jedynie sieciami. Może złowione były tego samego dnia, ale wyglądały tak jakby leżały tam od tygodnia. Nie rezygnujemy. Rozglądamy się za rozsławioną przez "pomagiera" smażalnią z przepysznymi sardynkami. Kiedy ją znajdujemy jesteśmy w szoku. Jeszcze w życiu nie widziałam tak ogromnych sardynek! Były jak podwójna długość dłoni. Dwóch chłopców stało przy grillu i smażyło ryby. A kolejnych dwóch unranych w eleganckie garniturki obsługiwało resztę towarzystwa. Wyglądało to przekomicznie bo do turystów podchodzili z przesadną sympatią, a do rodaków bez większej ogłady. Turyści dookoła zachwyceni, a my słaniamy się na nogach ze śmiechu. Całe to zamieszanie z boku przypominało jeden wielki cyrk. 

Porcja zawierała 5 sardynek. A my chcieliśmy jednynie dwie sztuki. Po jednej. Żeby to wytłumaczyć kelnerowi (który zawód chyba przejął po starszym bracie tak samo jak ubranie) straciliśmy chyba z godzinę. Doszła jeszcze kwestia płacy. Skoro zamówiliśmy mniej to i mniej chcieliśmy zapłacić, ale to z kolei właścicielowi knajpy wcale nie mieściło się w głowie. W końcu jednak wygraliśmy i dostaliśmy swoje dwie rybki za kilka groszy. Może i wyglądały apetycznie. Może i w porównaniu ze wszystkim dookoła całkiem nieźle pachniały. Były jak już wspomniałam ogromne, ale ani trochę smaczne. Nie znam się na rybach, ale sardynki chyba powinny być po prostu maleńkie. Oczywiście szefowi kuchni nie szczędziliśmy komplementów. Nie smakowało nam, ale nie chcieliśmy aby ktoś poza nami o tym wiedział. 

Nie zamierzaliśy iść na herbatę z "pomagierem", ale okazało się to być nieuniknione. 

- Pachniecie sardynkami! Byliście w Porcie! Czy wam smakowało? - słyszymy nagle za plecami.

Odpowiadamy, że tak. Jesteśmy totalnie zaskoczeni, śledzi nas ten gość czy co? Przez kolejne kilka minut upewnia się w której knajpie byliśmy dokładnie, a ja mam szczerą ochotę zapytać czy on ma jakieś pieniądze z tego, że tam zdjedliśmy. Potem ciągnie nas za sobą i pokazuje stoiska z żarciem i opisując każdy z posiłków z osobna. W programie zwiedzania jest również kawiarnia, ale akurat jej nie poświęca dużo uwagi i herbaciarnia, na temat której z kolei ma do powiedzenia bardzo wiele.  Pokazuje nam też sklepy z pamiątkami - "Wyrabianymi w tradycyjny sposób" - mhm, jasne - w życiu tyle chyńskiego badziewia na raz nie widziałam. 

Pytamy go czy w ogóle jest możliwość kupienia piwa w Maroko. Wiemy, że panuje tutaj prohibicja jednak obiło nam się też o uszy, że nie absolutna. 

- Alhohol? Jasne! Ja pijam whisky. Jack Daniel's albo Walker to jest to!  - jeśli mam być szczera to jego wypowiedź kojarzyła się z tekstem babci z "Seksmisji" ("Dżemik? Truskawkowy? A czy ja mogę spróbować, czy aby nie jest mdły? Mmmm, kwaskowy, dobry..."). To znaczy jakby mowa była o niecodziennym luksusie. My nadal upieramy się jedynie przy piwie. "Pomagier" prowadzi nas więc do monopolowego. 

Budynek wyglądający tak jakby przeznaczony był do rozbiórki. Okna częściowo wybite, a częściowo wyłożone kartonami. Drzwi to jedyne co wyglądało tam solidnie. Przed i za nimi stał rozlekotany parawan. Żadnych szyldów, bilboardów... 

- To tutaj. - mówi "pomagier".

- ...aha... - odpowiadamy.